دل نوشته ای برای ایران به قلم نویسنده ی نوجوان نیکو شفیعی

 ایران ! هرچه می نویسم از توست و برای تو می خوانمش ؛

پس بشنو صدای قلبم را .

زبانت را دوست می دارم که زبانیست که فرهاد با آن شیرین را صدا می کرد .

صدایت را دوست می دارم که همان صدایی ست که

پرنده های کوچک کنج خانه مان ، با عشقسرود جاودانگی را برایت می خوانند .

خاکت را دوست می دارم که خاک سرخی ست که هنوز جای خون شهیدان ، انگار از روی آن پاک نشده ست .