ماه پشت ابر نمی ماند ( مریم )

گفتی : در آرزوی برملا کردن منی

گفتی : روزی پیش تو رسوا خواهم شد .

گفتم  : احساساتم را عریان نخواهم کرد .

زیبایی احساسات در پوشیده بودنشان ست .

زیبایی اش آن جاست که ذره ذره کشفش کنی و تو زحمتش را به جان بخری .

گفتم  : نمی دانی که رنج من در پوشاندنشان بیش از رنجی ست که تو می کشی برای کشفشان .

رنج من سرشار از نجواهای مخالف ست .

پر از وسوسه ی دریدن .

رنج تو لحظه لحظه غرق شدن در تشنگی ست .

حالا  ، بعد از این همه ریاضت ، مردم نگاهم خائنانه دروازه ی قلبم را گشوده ست .

می دانم آن طرح لبخند روی لب هایت  ، آن آتش نگاهت چه می گوید :

« ماه پشت ابر نمی ماند عزیزم »