حجاب چهره ( مریم )

ساقه های ترد و خشک .... میان تهی و بی بار .

رد تیغ خورشید در واپسین لحظات بیداری بر تن پوسیده ی صحرا ..

چه دردها ، چه تلخی ها ، بی ثمری از ثمر .

احساس می کنی همه ی آنچه داری ، ناداری ست .

می یابی که دست هایت پر از باد ست .

تنت رنجور و بی تاب ست .

روزهایی که سرمست می شوی از نسیم خواهش و لذت های فریبا و 

آخر هفته هایی که یادت می افتد به مهدی و « آقا بیا ».

ماه هایی که بی خود از شهد شراب خواستن های پوچی 

چشمانی که برق هوس دارد

آغوشی که حرم گناه دارد 

و به یک باره در سه شب یادت می افتد که قرآنی غریب را در قفسه ی متروک کتاب ها بیابی 

و بر سر بگذاری ؛ ناله ها و مویه ها و ...

که گناهانت بخشیده شود و سر و تن به آب دیده بشویی .

که سرنوشت یک سالت به خوبی نگاشته شود .

گویی جز این کاری از دست این کتاب برنمی آید .

به من بگو پس چرا دوباره همان آش می شود و همان کاسه ؟؟؟!!!!

راه این نیست گرانمایه تن 

راه در زیر پوست خود تو نهفته ست جایی در قلبت . 

کافی ست به جای آن که هرسال مثل اسب عصاری گرد دایره ای بیهوده بگردی 

خط راست را امتداد نگاه قلبت کنی .

« حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم / خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم »