بدون شرح

  اگر خانه مان دیرگاهی است ویرانه ی بوم آشیان شدست ؛ گله ای نیست ؛ ما خود به ویرانیش تن دردادیم . ما خود نابودیش خواستیم .
شاید در خویش گریستیم ؛ شاید در خیال فریاد زدیم و نفرین ها نثار کردیم ٬ اما چه سود ؟
چه سود که در سودا فریاد زنیم ؟ 
خورشید خوشبختیمان در خونابه ی خویش نشست و نای برخاستنش نبود؛ ما دیدیم ٬ آه کشیدیم ٬ اما چشم خویش بستیم و اشک هایمان را گذاشتیم تا در سوگش ببارانیم!!! 
مرهم نشدیم و نوشدارویمان را برای روز مبادا گذاشتیم!!!
خورشید مرد و هنوز روز مبادا نیامده است !!!      
به شب عادت کرده ایم . به نفرین فرستادن در دل خویش و ناسزا گفتن به روزگار عادت کرده ایم . به ناله ی جغد ویرانه . 
و یادمان رفته است که خورشید برای چه برمی خاست ٬ رسمش بود یا عاشق بود ؟ عاشق خانه ای که روزی جایگاه نور بود و فریدون و آرش