نه شاعرم نه استاد هنر 

نه ریاضی می دانم 

نه نجوم 

اما چرا بوی عطر تو شاعرم می کند 

و طرح نگاهت ....

آه طرح نگاهت 

نقاش می شوم ، در دریای آب و رنگ چشمان تو غرق

لحظه ها را 

لحظه های انتظار را به آخرین توان صبرم  می رسانم 

باز نمی شود 

لحظه های بودنت منهای نبودن هایت 

همیشه حاصل منفی ست 

لبخندت که در تمام وجود من ضرب شود 

می شود یک عالم زندگی 

یک عالم سرمستی و دیوانگی 

غم هایم خراب ،

ریاضیاتم خوب می شود .

آسمانم سال ها بی ستاره بود

ستاره ام شدی 

نگاهم یک سر به سوی توست 

آنچنان که صورت فلکی چهره ات و راه شیری خانه ات و ستاره ی قطبی نگاهت را

هر شب رصد می کنم 

و تو چه می دانی 

چه لذتی دارد علم ستاره شناسی وقتی ستاره بخت من تویی

تو باش 

تو که باشی انگار چیزی از پور سینا کم ندارم 

خیابان هایی هستند گسترده تن ، 

 من خیابان خویش را گم کرده ام                                                                                                                                                                                                                            

ساقه های ترد و خشک .... میان تهی و بی بار .

رد تیغ خورشید در واپسین لحظات بیداری بر تن پوسیده ی صحرا ..

چه دردها ، چه تلخی ها ، بی ثمری از ثمر .

احساس می کنی همه ی آنچه داری ، ناداری ست .

می یابی که دست هایت پر از باد ست .

تنت رنجور و بی تاب ست .

روزهایی که سرمست می شوی از نسیم خواهش و لذت های فریبا و 

آخر هفته هایی که یادت می افتد به مهدی و « آقا بیا ».

ماه هایی که بی خود از شهد شراب خواستن های پوچی 

چشمانی که برق هوس دارد

آغوشی که حرم گناه دارد 

و به یک باره در سه شب یادت می افتد که قرآنی غریب را در قفسه ی متروک کتاب ها بیابی 

و بر سر بگذاری ؛ ناله ها و مویه ها و ...

که گناهانت بخشیده شود و سر و تن به آب دیده بشویی .

که سرنوشت یک سالت به خوبی نگاشته شود .

گویی جز این کاری از دست این کتاب برنمی آید .

به من بگو پس چرا دوباره همان آش می شود و همان کاسه ؟؟؟!!!!

راه این نیست گرانمایه تن 

راه در زیر پوست خود تو نهفته ست جایی در قلبت . 

کافی ست به جای آن که هرسال مثل اسب عصاری گرد دایره ای بیهوده بگردی 

خط راست را امتداد نگاه قلبت کنی .

« حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم / خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم »

چشمانت را ببند و دریایی را در خیالت بساز که امواج خروشانش با سر به صخره می کوبد 

صخره را ببین چه آرام مانده و صبوری می کند . من آن جا نشسته ام ، تو هم نشسته ای 

چشمانت را ببند برایت آواز خواهم خواند . 

آن جا کسی نیست جز من و تو 

صدایی نیست جز فریاد امواج و صدای آواز من

که فقط برای تو می خوانم . 

یکی از شعرهایم را که فقط برای تو سروده ام :

« در رویاهای بی عبور ،  

در کوه های مه گرفته

به انتظار نشسته ام 

من در میان باغ 

من لابه لای سنگ های رودخانه ،

من در آشیانه ی کلاغی روی بلندترین شاخه ی صنوبرها 

من لای چمن  های باغ به انتظار توام 

هر جا که قدم گذاشته ای،

هرجا که نگاه کرده ای ،

همان جا بوده ام تو را دیده ام 

تو را بوده ام »

این همان لحظه ای ست که می خواهم تا ابد بماند .

چه غم اگر فقط در رویاست .

چشمانت را ببند و در ذهنت کلبه ای را در اعماق دستان کوهستانی بکر و سر سبز آماده کن .

تا پس از سیاهی آسمان آن گاه که دیگر نتوانستم بیدار بمانم و آواز بخوانم مرا به آنجا ببری .

مرا ببر و نگذار در حسرت این رویا تنها بمانم .

                                                                                                    

گفتی : در آرزوی برملا کردن منی

گفتی : روزی پیش تو رسوا خواهم شد .

گفتم  : احساساتم را عریان نخواهم کرد .

زیبایی احساسات در پوشیده بودنشان ست .

زیبایی اش آن جاست که ذره ذره کشفش کنی و تو زحمتش را به جان بخری .

گفتم  : نمی دانی که رنج من در پوشاندنشان بیش از رنجی ست که تو می کشی برای کشفشان .

رنج من سرشار از نجواهای مخالف ست .

پر از وسوسه ی دریدن .

رنج تو لحظه لحظه غرق شدن در تشنگی ست .

حالا  ، بعد از این همه ریاضت ، مردم نگاهم خائنانه دروازه ی قلبم را گشوده ست .

می دانم آن طرح لبخند روی لب هایت  ، آن آتش نگاهت چه می گوید :

« ماه پشت ابر نمی ماند عزیزم »