بارها دیده ام تو را

پر از بغض بوده ای ...

بارها دیده ام چه طور چنگ به سینه می زنی .

دیده ام که درد کوه می شود هوار می شود سرت .

باز سکوت کرده ای ... خنده را طرح کرده ای .

خلوتی گزیده ای ولی دریغ .... اشکی نریخته ای . 

بارها کنار تو نشسته ام ، مرا ندیده ای ..

دست من به روی شانه ات 

تمام حس تو بغض های تو زجه های مرده ات 

ذره ذره اش در وجود من 

مرا ببین 

من خود توام ... 

دست من در انتظار دست توست .

مرا ببخش 

خودت را ببخش 

برای بخششت ، هیچ بایدی ، نباد 

ببخش بی دریغ ، مرا ببوس 

پر از عشق می شوی ، سبک تر از هوا 

پرنده می شوی 

رها می شوی 

سال سال ، لحظه ها را گذرانده ام به درد .

ماه ماه ، روبه روی ماه نگاهت که اسیر قاب چوبین ست ، اسیر مانده ام .

روز روز ، شب را ترسیم می کنم از فراق تو که بی خیال منی .

 تو بی خیال من، من آشفته ی تو . 

تو مست از باده ی بی دریغ عشق من ، من عطشناک جرعه ای از مهر تو ....

تو در آرزوی کسی من در آرزوی تو ..                                                                                                                                                                             

 آتشی برمی گیرم از آن شراره هایی که خنده های تو در قلب دیوانه ام به پاکرده ست .

می خواهم بی رحمانه بر خرمن یادت زنم .

دامن از آب پر خواهم کرد از آن اشک های داغی که سردناکی تو بر چشمانم خواسته است .

می خواهم بر آتش عشقت فروریزم تا به یکباره خاموش شود .

.

.

.

و اینک ایمان آورده ام ریختن خون چنین عشقی بر من حلال است

این حلال ترین شکل قصاص است 

مهر تو می رسد مرا مدام  .

عشق تو آهسته می چکد به کام

تو جام لبالب می دهی ز عشق 

من مست می شوم ، آرام

شراب نگاه تو هر لحظه در خیال 

اسیر می کند مرا در دام

                                             *******************

من به آغوش گرم تو محتاج

من به دستان عشق تو عاشق

دستی چنین ظریف که نزدیک لب می رسد ،

چشمی چنان خمار که مرا مست می کند ،

کی پس زدن توان 

 آرامش کی توان                                                                                                                                                                                                                                                        

هربار دلت را در زندان آزادی به بند می کشی و باز نمی شود ..

هربار در گوشش تلخی ها و ناکامی هایش را زمزمه می کنی ، باز نمی شود ...

بی چاره و ناگزیر می شوی التماسش می کنی ، باز نمی شود ...

تن نمی دهی ، هوار می کشی ، گریه می کنی ، باز نمی شود ....

کم می آوری ، به خواسته اش سر می گذاری .

و تو می مانی و یک دل وحشی و یک اسارت شیرین 

روز از نو روزی از نو 

.........................

دلبستگی قصه دردناک آدمی ست . تنها آدم است که می تواند حتی به حضور علفی دلخوش بشود.

دلبستگی همخانوده ی اصیلی ست برای درد ، برای دلتنگی ، برای اسارت و برای انتظار...

دلبستگی بیماری خطرناکی ست که تنها درمانش مرگ ست .

دلبستگی وابستگی می آورد و وابستگی یعنی برباد رفتن

گاه کوبنده چون امواج روی پیکرم  هستی 

گاه چون قدم های خورشیدی ، گرم و لطیف روی احساسم

گاه دور می شود از من امید آغوشت 

گاه می سوزم از حس حضورت 

گاه بغض می شوی می نشینی در گلویم 

گاه محال می شوی اشک می شود وجودم 

گاه در حسرت بوی بودنت می سوزم 

گاه خیال ترا به واقعیت می دوزم 

گاه ، گاه ، گاه 

گاه هایی که بی گاه شد ، خنده هایی که آه شد 

تو دوری ، محالی ، ... ولی ....

عشق تو می خزد به جانم 

شراب می شوی به کامم 

عابر عاشقانه های منی 

تخلص شعرهایم شده ای