غزل می سرایی

 روح می دهی ، زنده می شود تنم

 آب می شوی ، گیاه عشق من جوانه می زند

نسیم می شوی ، رقص می کند حریر حس من

چه می کنی تو با دلم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

معبر تو می شوم عابر غریب من .

عبور نکن بمان ، باز هم سخن بگو ، باز هم غزل بخوان                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

در خیال همه چیز زیباست .

من در خیال خود از آتش نگاهت شعله می کشم ، می سوزم ، دم نمی زنم.

من در خیال خود ، از شراب لب های تو شعر می نوشم ، مست می شوم .

من در خیال خود ، از نوازش دستان تو داستان می سازم ، سیر نمی شوم .

من در خیال خود ، پا به پای تو تا انتهای خواستن می روم ، می میرم ، زنده می شوم .

هر چه هست بگذار باشد خیال شیرینی ست ، بیدار نمی شوم 

  لحظه ها گذشت و در عشق تو خویش را پیر یافتم .
مهم نبود که جوانیم رفت ؛ این مهم بود که تو بدانی عاشقت هستم .
دانستی یا نه نمی دانم ؛ دنیا که فهمید .
و چه دردناک بود که تو هم به خودت همین ها را می گفتی 
نه من فهمیدم حرف قلبت را  نه تو خواندی نگاهم را . 
از کنار هم گذشتیم ؛ اما از هم نگذشتیم . 
نه خواستیم ٬ نه توانستیم همدیگر را با دیگری ببینیم . 
اما نشد که با هم باشیم چــــــــــــــــــــــــــــــرا ؟؟؟؟ چه چیز محال می نمود ؟
شکستن غرور ؟ کاش می شکستیم غرورمان را به جای خود

کاش فریادمان بی صدا نبود ؛ در نگاه نبود ،

نگاهی که آن هم یا در آسمان بود یا روی زمین .

حالا به پروانه ها ، پرنده ها حتی قاصدک حسودیم می شود

بال بسته ام به خود اما چه سود ؟

روحم مدتهاست که پرواز کرده  

من از موسیقی باد برای خواندن عاشقانه هایی که نمی توانم زیر گوشت زمزمه کنم یاری گرفته ام .

من از دستان باد برای نوازش گونه ات به جای دستانم که حقی ندارند ، مدد جسته ام .

من از باد خواسته ام در مسیری که تو می روی هر روز پا به پای تو بیاید به جای پاهایم 

که از همپا شدن با تو محروم ست .

من از باد خواسته ام ترا مستانه به آغوشش کشد به جای من .

من این ها را به باد التماس کرده ام .

فردا و فرداها که می روی ببین باد چه می کند با تو .

چنان که تو کرده ای بامن ..

                                  دلم را بر باد داده ای                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

من در پی زنده بودنم مجبور بوده ام زندگی کنم .

در اثنای این زندگی ،از لای لغت نامه ای کهنه که بو ی نا می داد ؛

واژه ی آدمیت را ،

واژه ی صداقت را ،

واژه ی وفاداری و عشق را

بیرون کشیدم و با درنگ نگاهشان کردم 

هیچ کدامشان را جایی نخوانده ام 

جایی ندیده ام 

از کسی نشنیده ام .

دنیای ما دنیای دیگریست 

قدیم ترها 

آن هنگام که انسان هنوز نمرده بود 

و سبزی درخت ، روحش بود 

و جویبار ، صدایش 

آن هنگام که 

واژگان عاشقانه بردگی می کردند احساس را

عشق و وفاداری مفهوم آدمیت بود 

وحتی بیشتر 

تصویرش بود .

من به خود آموختم ؛ آدمیت ،

عاشق بودن ست .

مهرورزی بی حد وحصر ، بی توقع و بی ریاست.

هر چند اگر گمان برند که دیوانه ام ؛ که ابهلم .

من این ابله بودن را ترجیح می دهم به این که هم رنگ جماعت شوم