عاشق که باشی چه فرق می کند که از کدام جغرافیا برخاسته ای .

چه فرق می کند در چه صفحه ای از تاریخ گیر کرده ای .

عاشق که می شوی یک جا نمی مانی بی قرار می شوی ، می روی دوباره باز می گردی . 

زیر باران کنار خیابان که می ایستی ،

ماشین ها که می روند ؛

هیکلت را که زیر گل می برند تو می خندی ، ناسزا نمی گویی .

کثیف نمی شوی ، بوی خاک نم خورده می گیری .

پای پنجره ی اتاقت منتظر عبور نوازنده ی دوره گرد می مانی ؛

در اوج احساس همراه نت هایش می خندی ، با زخم آرشه اش گریه می کنی ، 

مهم نیست اگر صدای ناخراشیده ی نان خشکی هم در آن میانه بلند شود و مثل صدای ناخن روی شیشه آزارت دهد.

مهم نیست که این نوای زیبا برای دل تو نواخته نمی شود ،

همین که می شنوی ،طرح یاس های روی دامنت باز می شود .

گام هایت عطر می پراکند .

نگاهت برق می زند .

فلسفه ی نگه داشتن پرنده در قفس ، بی ارزش می شود به اندازه ی ارزنی خرد .

 غار غار کلاغ را می فهمی ، نوای بلبل که جای خود دارد .. 

عاشق که باشی شاعرانه گیسوی بهار و خزان را به هم می بافی .

در عاشقی همه چیز واژگونه می شود ؛ شاید نه ، تازه همه چیز جای خود می افتد .

شعرهایت در خزان گل می کند در زمستان تب می کنی .

از شوق گریه می کنی و غم هایت را لای خنده می پیچی .

می بینی ؟ عشق معجزه می کند . 

فقط کافی ست قلبت را بگشایی تا از آن عبور کند . 

نپرس چطور . راهش آسان ست .

قلب جای تنفر نیست .

جای کینه نیست . 

آن ها را که بیرون کنی ...

امام عشق ظهور می کند .

پرده های آویخته ، در مسیر باد می رقصند ، روی حریر موج هایش خیره می مانم . 

نشسته ام روی صندلی چوبی پیری که با هر حرکت من مدام ناله می کند ؛

در اتاقی که تنها همین پنجره ی رو به باغ همسایه حرفی برای گفتن دارد .

دیوارها ، برهنه از قاب های غرور ،

پوشیده از رنگی مه گرفته که گمان کنم خیلی سال ها پیش به رنگ خورشید بوده ست . 

سکوت اتاق ، صدای باد ، همهمه ی باغ و کلاغ و رقص پرده های آویخته ......

من و این همه چیزهای وسوسه انگیز که دعوتم می کند به غرق شدن در خاطرات دور 

لای امواج پرده غرق می شوم 

من که آن ته ، دفن می شوم ؛ باد می ایستد صداها می میرند و زمان هم می ماسد .

همه چیز در ذهنم به هم آغشته می شود ، می شوم مثل تابلوی رنگ و روغنی که رنگ هایش از بالا شُره گرفته است 

مثل صورت آرایش کرده ی زنی بی چتر ، زیر بارانی تند ..

گیج و تلخ در محاصره ی تکرار دایره گون اشباح ناخشنودی ها .

و اشک با گام های سوزنده اش ، که دعوت شده و ناشده همیشه مهمان ست .

آدم های ریز و درشت ، ظلم ها و ناجوانمردی ها .... همه و همه 

باید آزاد شد ، بی قید شد .

شاید وظیفه ی بادی که می وزد همین ست ؛ به من بیاموزد رها باشم 

شاید وظیفه ی پرده همین است ؛ به من بگوید تا وقتی که آویخته به گذشته ام ، رهایی ممکن نیست . 

شاید ....

 گام هایی که برمی دارد عمر ، پرسشی از تو نمی پرسد که بماند یا نه .

دستی که برای نقش کشیدن خطوط تجربه به صورتت برمی دارد روزگار ،

از تو نمی پرسد که خوشت می آید یا نه .

و فرشته ی مرگ هم که بال هایش را بر سرت می گسترد ، باز از تو نمی پرسد که می آیی یا نه 

در میان این همه زور و اجبارها و به حساب نیاوردن ها اما چیزهایی ست که بدجور به دلت می نشیند.

نسیم عشق که می وزد ، قلب تو را که با خود می برد ، دیگر برایت مهم نیست که از تو بپرسد یا نه 

مهم تویی که پاسخت " نه " نیست .

دانسته یا ندانسته تسلیمش می شوی انگار تازه می فهمی که چقدر محتاج چنین حسی بودی 

مثل خسته ای که تا ننشسته است نمی فهمد که چقدر خسته بوده .

مثل آدم روزه ای که تا نخورده نمی داند چقدر نیازمند بوده است .

اما بیشتر وقت ها عشق را گم می کنیم .

عشق را پوستی می کنیم بر تن هوس هایمان. 

مثل کودکی که عروسکش را با هیچ چیز عوض نمی کند ؛

اما روز دیگر ، عروسک پشت ویترین مغازه ای ، شیفته اش می کند .

من و تو نیازمند عشقیم 

نیازمند عشقی که جان بخش باشد نه جان فرسا 

عشقی که صاعقه شود و درخت پوسیده ی وجودمان را بسوزاند .

عشق راه فرار نیست ؛ عشق تنها راه ماندن است .

عشق فقط یک واژه نیست ؛ عمقی دارد ناپیدا

 ما نیازمند عشقیم 

عشقی که رهایمان کند 

از این لباس های کهنه و تنگی که دیگر ما را در خود جا نمی دهد .

باید جسارت برهنگی را داشت تا عشق پیراهنی به قامتمان بدوزد 

برای عاشقی جسارت کن و آماده باش

حال آدم های امروز حال بیماری ست که داروهایش را خریده اما حال خوردنش را ندارد 

یا شاید اعتقادی به شفابخشیش 

کنجی می خزد ، درد می کشد ، هر روز نزارتر و پژمرده تر می شود ، 

اما همچنان با تردید نگاه داروها می کند .

میان آهن پاره هایی کج و معوج آشیانه می کند .

در خیابان هایی دراز و بی اصل ونسب گام بر می دارد 

چشم هایش گرسنه و پرطمع ، طعمه های هوسناک می جوید ، سیر نمی شود

باز آزرده و خسته در میان آهن پاره ی کج و معوجش باز می گردد .

خاطره هایش را آلبوم می کند مخصوص روزهای تعطیل .

عکس ها را دوست دارد .

انگار زیبایی در حافظه ی نگاهش نمی ماند .

فقط در عکس ها تنها نیست 

فقط در عکس ها همه لبخند می زنند .

دست هایش آلوده ، پول هایش کثیف ،

نورها تاریک ،

صداها گوش خراش

رستگاری دور 

رهایی محال 

مادرم صدا زد : مریم !

این پول ، زود بردار و نان بخر

پول ها داخل مشتم ، فکر شیطنت در سر

سبک ، می دویدم نرم و آزاد

مثل بادبادک در باد ،

خندان و بی خیال و شاد ..

می دویدم کسی را نمی دیدم

عطر گل ها را نمی بوییدم 

می دویدم و چاله ها را نمی دیدم 

پای من می غلتید و زمین می خوردم 

بلند می شدم با اشک و همراه  آن خنده 

اسکناس های پاره و به خاک آلوده .

راه را نمی فهمیدم زمان را و درد را هم .

نمی شنیدم صدای پیرزنان را که می گفتند :

آی بچه کجا می روی به این تندی ؟!

فقط صدای هم سالگان بود در گوشم .

می دویدم همچون باد

جیغ بود و خنده و فریاد ..

اوج سرمستی و بی قیدی 

نانوایی پایان این مستی ..

صف بود و انتظار و بی تابی 

نوبتم می شد ؛ با غرغر فروشنده

خشم او از پول های پاره و کهنه  

نان های داغ روی دستانم

پوستم را می سوزاند ...  

بوی عطرش آتشی در دلم می رویاند..

زمان می گذشت و کم کم آن شادی هم 

گرسنه بودم و بوی نان می خزید در جانم 

خسته بودم و خوردنش می چسبید ..

جدا می شدیم از هم ، میان راه ،

کم کمک .. می شدیم اندک

باقی راه تنها ، ساکت و خلوت .. 

سوزش زخم هایم از چاله های لعنتی

داغی نان ، راه طولانی ...

بوی نان ، دل پذیر بود و من تنها

تا به خانه برسم نصف نان ها بود در دستم..

نصف زندگی را خورده بودم ، نمی دانستم